¡Que les vaya bien!
Hacemos sonrisas, wij maken glimlachen. Zo luidt de slogan van het avonturenpretpark Natural Adventure. En dat doen ze zeker. Op zaterdag 14 mei ondervonden we dit ten lijve. Met 35 kinderen en 6 begeleiders trokken we naar het park, waar we gedurende vier uur ongelimiteerd mochten ravotten. Een death ride, hindernissenparcours, of karten, keuze was er genoeg. Reken daarbij een lekkere hamburger met frietjes en je begrijpt van waar de brede glimlachen komen. “Wanneer komen we terug?” is het enige de kinderen na afloop willen weten.
Hoe rap ze zullen terugkeren, hangt af van de nieuwe vrijwilligers, die binnenkort het project overnemen. Na de eindactiviteit planden wij nog een afscheidsweek in, voor zowel de kinderen als de contactpersonen. We speelden de favoriete spelletjes van de kinderen nog een laatste maal samen en organiseerden een afscheidsfeestje bij doña Luz. Met veel liefde en warme herinneringen verlieten we Artesanos om nog een weekje met ons tweetjes te citytrippen in Mexico Stad.
Terugblikkend op de voorbije maanden, komen veel emoties naar boven. Dat het een onvergetelijke ervaring is geweest, spreekt voor zich. Het was intens, vol momenten van puur geluk, plezier en, soms ook, heimwee. Maar gevoelens van liefde en dankbaarheid overheersen. Daarom willen we graag onze blog afsluiten met een dankwoordje. Dank je wel aan alle sponsors die ons samen met de Mexicaanse kinderen een super mooie dag hebben gegeven. Dank je wel ook aan de organisatie om dit project aan te bieden. En, last but not least, muchísimas gracias aan de gastfamilie en contactpersonen ter plaatse, van wie we geleerd hebben wat mi casa es tu casa echt betekent.
Tot slot, Tanya en Sarah, en alle toekomstige vrijwilligers, veel succes!
Een aantal weken geleden begonnen we met het plannen van onze eindactiviteit. We maakten een ruwe schatting van hoeveel geld we hiervoor nodig zouden hebben en verstuurden een sponsoringsbericht naar vrienden en familie. Nooit hadden we verwacht meer dan het dubbele in te zamelen. Het is hartverwarmend om van zoveel mensen steun en complimenten te ontvangen. We zijn iedereen dan ook ongelooflijk dankbaar. Dankzij jullie kunnen we de kinderen een fantastische dag geven. We gaan met zo’n 40 kinderen en 8 begeleiders naar een avonturenpark, Natural Adventure. Daar kunnen ze zich de hele dag uitleven met muurklimmen, karten, trampoline springen en zoveel meer. De uitnodigingen zijn al verstuurd en de kinderen reageren alvast superenthousiast!
Ook tijdens het spelen blijven de Mexicaantjes even uitgelaten, en dat ondanks de hitte. Memorabel blijven de Olympische Spelen. Onder de felle zon sprongen, sprintten en wierpen ze hun schoenen als echte atleten om toch maar een medaille te ontvangen. Wij zetten alvast ons geld in op Mexico in Rio 😉 Daarnaast speelden we ondermeer cluedo, een detectivespel, het microbenspel en deze week een heus casinospel. Ook onze jongerenactiviteiten lopen goed. Met een dubbel aanbod, Engelse les en voetbal, trekken we veel jongeren aan. Het is een win-win combinatie: als ze wat moe gevoetbald zijn, gaan ze Engelse les volgen, en omgekeerd.
Begin april gingen we met het voltallige gastgezin op daguitstap. Eerst naar Guachimontes, cirkelvormige piramides, en dan naar een waterpretpark. Het leukste deel van de uitstap was samen in de koffer zingen en lachen. En dan vergeten we de ‘picknick’ aan de kant van de autosnelweg bijna te vermelden, nadat een wiel van de auto was gevallen onderweg. Niets ergs, niemand geraakte gewond. Een wiel kwijtraken is niet zo vreemd in Mexico. Daarna stond het bezoek van de papa en broer van Charlotte op het programma. Met hen gingen we naar de ranch van Doña Luz’s schoonbroer. We dronken tequila, zongen Mexicaanse smartlappen en deden een poging tot paardrijden. Ay ay ay! Het daaropvolgende weekend vertrok Charlotte met haar familie naar de kust, terwijl Aurélie het verjaardagsfeestje van Zuriël meevierde.
April werd mei, en wij begonnen aan onze laatste maand als vrijwilligers. Het wordt opnieuw een drukke maand, met als hoogtepunt de eindactiviteit. We kunnen zelf niet wachten om te gaan! Daarna volgt nog een afscheidsweekje met de kinderen en de Mexicaanse families, voor we er zelf een weekje op uit trekken.
Lieve familie, vrienden en sympathisanten van het vrijwilligersproject,
Samen spelen, sporten en knutselen met Mexicaanse kinderen. Sinds enkele maanden is dit ons leven. Zoals jullie in onze blog kunnen lezen bieden we in drie wijken van Guadalajara leuke en educatieve spel- en knutselactiviteiten aan voor de kinderen. Op die manier leren ze samen spelen, luisteren naar elkaar, elkaar respecteren, andere culturen kennen en gaan we de verveling tegen.
Het einde van onze periode nadert echter. Om ons project in schoonheid af te sluiten, denken we aan een grote eindactiviteit die alle kinderen samenbreng. We willen hen een dag geven om nooit te vergeten. Een uitstap buiten eigen wijk betekent voor veel kinderen al heel wat. Door gebrek aan geld komen velen amper verder dan hun eigen buurt. Gezien de organisatie vzw Artesanos te klein is om subsidies te ontvangen, hangen we financieel gezien af van de vrijgevigheid van sponsors. Wij hebben jullie hulp dus nodig.
Een datum hebben we al, zaterdag 14 mei, maar we weten nog niet hoeveel kinderen er zullen zijn. We rekenen op ongeveer 50 kindjes. Dat lijkt veel, maar de peso is de euro niet. Met 5 euro kunnen we hier al heel veel leuke dingen doen.
Als jullie ons willen helpen, garanderen we jullie dit goed te besteden. Als er geld over is, gaat dit naar spel- en knustelactiviteiten voor de kinderen. Jullie kunnen geld storten op het rekeningnummer van vzw Artesanos : BE46 0682 3477 0036 met de mededeling “Sponsoring Aurélie en Charlotte”
Voor meer informatie over het project en onze activiteiten kunnen jullie terecht op de website : https://vzwartesanos.wordpress.com/aurelie-en-charlotte/
Daar zullen jullie nadien ook het verslag en foto’s van de eindactiviteit terugvinden.
Vanwege de kinderen en onszelf heel hard bedankt!
¡Llegan las vacaciones de Semana Santa!
Terwijl in België de chocolade paaseitjes de winkelrekken vullen, is in Mexico Semana Santa van start gegaan. Voor de Mexicaanse kinderen wil dat zeggen dat ze al een week vroeger aan de paasvakantie begonnen zijn. In Artesanos hebben ze zelfs nog meer geluk: daar zijn twee weken geleden de festiviteiten begonnen voor de verjaardag van de parochie, met een heuse kermis en op zaterdag een knap vuurwerkspektakel.
In Mexico geen chocolade eieren helaas, maar heerlijk eten is er in overvloed. Zeker bij de gastfamilies en contactpersonen. De wijn- en kaasavond, oftewel cena francesa, bij Basilio en familie is doorgegaan, met toegegeven, geen enkele Franse kaas noch wijn, maar smaken deed het zeker en vast. Ook bij de familie Flores, Esperanza en Doña Luz blijft het eten om te smullen: tamales, chilaquiles, enchiladas, … Twee vegetarische meisjes in Mexico, daar moesten ze in het begin goed om lachen. Twee maand verder blijkt dit niet misión imposible, zoals in het begin beweerd werd. Wij eten hier goed, en vooral ook, véél.
Voor de spelletjes betekenen deze twee weken vakantie vooral nieuwe kinderen. Kinderen die tijdens de schoolweken niet kunnen of mogen spelen grijpen nu de kans om mee te doen. We hopen natuurlijk dat ze blijven komen na de vakantie =) In Artesanos zijn we na weken wachten van start gegaan met de jongerenactiviteit. Eerste wapenfeit: een filmavond. Vanaf nu bieden we elke week een knutsel- en voetbalcompetitie aan, gevolgd door Engelse les. Een druk programma!
Tijdens Semana Santa benutten vele Mexicanen de kans om een weekend erop uit te trekken. Zo ook wij. We vertrokken met Hector, onze buurjongen, richting Tapalpa, op zoektocht naar piedrotas, gigantische stenen, en watervallen. Ook Guanajuato en San Miguel de Allende, twee koloniale stadjes met een mijnverleden, passeerden onze route. We bezochten een museum met mummies, het huis van Diego Rivera en een indrukwekkende jardín botánico, met prachtige cactussen.
Dit weekend gaat het langverwachte uitje met de gastfamilie door. Het plan is ons nog niet helemaal duidelijk, maar ze lieten ons alvast weten wandelschoenen en bikini mee te nemen. Een wandeltocht naar waterbronnen misschien? Een ding weten we zeker: het wordt supergezellig.
La mamá, Morelia y las mariposas
Het is cliché maar, tijd vliegt. Voor we het goed en wel beseften stond maart al voor onze deur. We zijn bijna halverwege! De goedgevulde agenda zit er vast en zeker voor iets tussen. Want stilgezeten hebben we niet, integendeel. We gingen zwemmen met Esperanza, op een zonnige schrikkeldag. We aten pannenkoeken, speelden UNO en lachten met de Mexicaanse, die zich als een mummie gewikkeld in handdoeken in het zonnetje legde. Want, stel je voor, bruin worden van de zon! Chino trakteerde ons op een heerlijke vegetarische maaltijd in het centrum van Guadalajara. Tofu, seitan, kikkererwten, … we konden onze ogen niet geloven. En het beste moet nog komen: het was een buffet! Eten is zelden zo letterlijk aangevallen geweest als op die ene middag door ons. Chino kon het ook wel smaken en dus legden we meteen een volgende afspraak vast, gecombineerd met een voetbalwedstrijd van Las Chivas, oftewel de geiten, Guadalajara’s populairste voetbalclub.
Voor de tweede maal mochten we bezoek verwelkomen in ons huisje in Artesanos. Charlotte’s mama en haar vriend, al twee weken op doorreis in Mexico, kwamen op een donderdag aan en vergezelden ons een hele dag tijdens de spelletjes. En wat vonden de kinderen dat leuk! Een señor die komt meespelen! Ze gilden het uit. Bij de Mexicaanse families was het reuzegezellig, bij het gastgezin vloeide de wijn rijkelijk, bij Doña Luz en de hare de tequila.
Om het bezoek in stijl af te sluiten vertrokken we zaterdagavond met de auto naar Morelia, een oud-koloniale stad hoog in de bergen. Vlakbij* ligt het grootste vlinderreservaat ter wereld. Naar schatting 200 miljoen vlinders trekken jaarlijks naar deze bossen vanuit het verre Canada om er te overwinteren. Spectaculair! Het was een magische belevenis om te wandelen tussen zoveel rondfladderende vlinders. Terug in Morelia namen we afscheid van ons bezoek. Charlotte’s mama trok verder richting aeropuerto internacional de México D.F. en is terug thuis. Wij verbleven nog een nachtje op hostel. In de voetsporen van de paus die hier een maand geleden was, verkenden we nog één dag Morelia.
Met Charlotte’s verjaardag in het vooruitzicht, speelden we deze week het “Prinsessenspel”, en knutselden we mooie papieren bloempjes. Alles verliep super, alleen het weer werkte wat tegen. We voelden ons haast in België: de ene dag stormachtig met veel wind en stof, de volgende dag regen, regen en nog eens regen. Gelukkig heeft dat de kinderen nooit tegen gehouden om naar buiten te komen en met ons te spelen =) Wij blijven spelen, door regen en wind!
*Volgens Mexicaanse normen wel, op meer dan 100km oftewel 2.5u rijden
¡Fuimos a la playa!
Het is gebeurd: we zijn op weekend geweest! Zoals de titel doet vermoeden, was onze eerste bestemming de kust. Na weken in het woestijnachtige Guadalajara door te brengen, hadden we onze zinnen gezet op iets meer tropisch en iets meer relaxen. Op het strand liggen aan de Stille Oceaan klonk als muziek in de oren. Zondagochtend vroeg namen we de bus richting Puerto Vallarta, één van Mexico’s grootste badsteden dat overloopt van de gringos, toeristen uit de V.S. Dit was niet onze eindbestemming. Na rondvraag bij contactpersonen en vorige vrijwilligers, werd ons het kleinere badplaatsje Sayulita aangeraden. Een gouden tip was dit zeker! Sayulita is een zalig, knus stadje dat één en al vakantie uitstraalt. Een waar miniparadijs aan de Mexciaanse Westkust voor strandgangers, surfers en natuurliefhebbers. Want naast het prachtige zandstrand, waar de aanspoelende golven door de zon een goudkleurige glans krijgen, is ook de natuur overweldigend. Tropisch groen, met palmbomen, kokosnoten en rotsen in de branding. Wat wij in Sayulita gedaan hebben? Voornamelijk gezwommen en op het strand gelegen =) Van ver gaapten we naar de vele surfers, zowel naar de moedige beginners die hun kans waagden als naar de ervaren surfboys. Volgende keer proberen we het zelf ook eens. Dit weekend stond voor ons enkel en alleen in het teken van volledige ontspanning. Onze cyclus bestond uit zwemmen, laten opdrogen en boekje lezen. Oh ja, en af en toe een heerlijke cocktail of corona bestellen. We zeiden het al: paradijs.
Aan alles komt een einde, zo ook aan ons uitje. Maar om eerlijk te zijn, we begonnen onze bengels in Artesanos en omstreke wel al te missen. Helemaal fris vertrokken we huiswaarts om verder te spelen en knutselen. Deze week staat alles in het teken van piraten. Driemaal raden waar we onze inspiratie haalden. Een giga zeeslag-spel en het knutselen van een piratenhoed staan onder andere op het programma. Vorige weken hebben we geleerd dat het spelen volgens thema steeds succesvol is. Zo hebben we al een legerweek achter de rug, met stratego en het rode leger versus het zwarte, alsook een dierenweek en een reis-rond-de-wereldweek. Hoewel het aantal kinderen stabiel blijft, nemen de glimlachen alleen maar toe. Een quote van een kindje dat voor het eerst kwam spelen in de nieuwe wijk El Ejidal: “Gaan we nóg een spelletje spelen? Zoveel heb ik nog nooit gespeeld in héél mijn leven!” Onze dag was compleet.
Zoals de dagen hier in Artesanos vorderen, stijgt ook de temperatuur. We speelden al enkele korte waterspelletjes, maar we hebben een sterk vermoeden dat in de niet zo verre toekomst deze een prominente plaats in het programma zullen innemen. De stijgende temperaturen betekenen ook dat we binnenkort nog eens een daguitstapje gaan maken met Esperanza, ons Mexicaans omaatje, naar een balneario, een waterpretpark. Plezier verzekerd. Ook de andere contactpersonen zijn volop uitjes met ons aan het plannen. Ons gastgezin wil ons meenemen naar de kust (hoera!), Doña Luz en haar familia loca plannen een weekendje uit naar een ranch en Basilio en zijn vrouw hebben ons uitgenodigd voor een heuse kaas- en wijnavond. Al estilo francés, zoals ze eraan toevoegden. En dan vergeten we nog bijna Chino te vermelden, die ons graag mee uitneemt om te gaan eten, het verjaardagsfeestje van Rikki dit weekend, en Charlotte’s verjaardag die ook dichterbij komt. Kortom, onze agenda staat bomvol voor de komende weken.
La aventura continúa…
We zijn begonnen aan onze vijfde week op Mexicaanse bodem. Hoe? Al spelend natuurlijk. In de nieuwe wijk blijft het ons opvallen hoe geweldig enthousiast en dankbaar de kindjes zijn telkens we met onze zak vol spelletjes of knutselmateriaal komen aangewandeld. Dit gevoel is wederzijds: zij geven ons ook ontzettend veel motivatie en energie om dit project verder te zetten samen met hen.
Afgelopen week was één vol verrassingen, zowel positieve als negatieve. Water dat werd afgesloten, elektriciteit en internet die het lieten afweten en een uitslaande brand bij onze buren. Voeg daarbij ‘de wraak van Moctezuma*’, en we beginnen het haast te geloven. Maar, we trotseerden het allemaal en komen er sterker uit. Het is een cliché, maar waar.
Want kijk, nog geen week later, op het moment van schrijven, is alles opnieuw dik in orde. De spelletjes gaan goed, de kindjes zijn leuk en het gezelschap van de Mexicaanse gastgezinnen is top. We hebben zelfs al onze eerste Belgische bezoeker mogen verwelkomen in het huisje: Lorin, op blitzbezoek van woensdag tot vrijdag. Hij kwam, speelde mee en zag dat het goed was.
Stilaan komen we in een routine en kunnen we onze activiteiten vooruitplannen, wat ons tijd geeft om binnenkort eens een weekendje er op uit te trekken! De zee, Guanajuato of een vulkaan beklimmen, er is zoveel te zien en doen. Tot nu toe hebben we enkel het historische centrum van Guadalajara bezocht, en Tequila. Het stadje, niet de drank. Hoewel het in Tequila enkel en alleen om tequila draait, wat had je gedacht. We bezochten een distillerij en durven onszelf wel al kenners van el tequila te noemen. Dat belooft.
*Wie dit eventjes googlet, begrijpt meteen waarover we praten 😉
Hola, somos Aurélie y Charlotte, las nuevas chicas de Bélgica que están aquí para jugar con los niños!* Dit zinnetje hebben we de afgelopen weken al vaak mogen zeggen, en in de nabije toekomst zullen we dat vast nog veel mogen herhalen. Ons avontuur begint een dikke twee weken geleden, op de luchthaven van Zaventem. Met een klein hartje maar met grote verwachtingen vertrekken we naar het verre Mexico. Na wat een eeuwige vlucht lijkt, komen we ’s avonds aan in Mexico D.F., waar Tina en Lisa ons met open armen op staan te wachten. De volgende twee dagen staan een bezoek aan de hoofdstad en de piramides van Teotihuacan op het programma. We nemen meteen een duik in het Mexicaanse leven!
Nacht drie brengen we door op de bus, die ons naar het nieuw huisje in Guadalajara brengt. We zijn zo benieuwd om alles en iedereen in Artesanos voor het eerst te zien/ontmoeten dat we amper kunnen slapen (en ook een beetje omdat het ijskoud is op de bus ;)). Eenmaal aangekomen in het huisje, dat super mooi en gezellig is trouwens, beginnen we ons wat te installeren. Dit wordt ons nieuw huisje voor de volgende 4.5 maand! Qué chido, zoals de Mexicanen zeggen. Ondertussen leggen Tina en Lisa ons vakkundig uit hoe alles hier werkt. Wie is wie, wat is waar en, niet onbelangrijk, hoe je er geraakt. We krijgen een snelcursus voorgeschoteld.
Zondag gaan we braaf naar de mis, tot driemaal toe. Niet omdat we zo’n goede Katholieken zijn, maar omdat we ons er willen voorstellen, zodat de kinderen, en vooral ook de ouders, weten wie we zijn en wat we doen. We hangen onze posters op en delen flyertjes uit met onze uurroosters. Vanaf nu is het officieel aan ons. Gelukkig plannen Tina en Lisa ook wat meer toeristische activiteiten in het programma. Tussen de drie missen door vinden we de tijd om te gaan ronddwalen op de markt van Tonalá, waar je letterlijk alles kunt vinden. Souvenirtjes: check. Maandag bezoeken we het mooie Tlaquepaque, een naburig dorpje vol met knappe, artisanale winkeltjes. Wederom, souvenirtjes: check.
De nieuwe wijk, Guadalupe El Ejidal, mag er voor het eerst aan geloven, dinsdagnamiddag. Hier beginnen we voor het eerst met het project. We hopen vooral dat er kindjes komen. Eerst neigt het als een fiasco te eindigen, er vallen geen kindjes te bespeuren. We bedenken meteen actieplannen om kindjes te bereiken en te betrekken tot het project. Veel tijd hiervoor hebben we echter niet, want in de verte zien we de eerste kindjes afkomen. Oef. We beginnen eraan met UNO, en breiden onze kring al snel uit tot wel 9 kindjes. We spelen verschillende kleine kennismakingsspelletjes en amuseren ons goed. Aurélie en ik voelen meteen: hier zitten we goed.
De wijken Artesanos en Lomas volgen. Samen met Tina en Lisa spelen we met kindjes. Het is vermoeiend, maar het geeft tegelijkertijd zoveel voldoening. Lachende kinderen die vol overtuiging zeggen dat ze de volgende keer ook komen spelen, daarvoor doen we het.
Een feestje om afscheid te nemen van Tina en Lisa en om ons te verwelkomen mag natuurlijk niet ontbreken. Zaterdag worden we verwelkomd in de Mexicaanse families met, jawel, taart in ons gezicht! Een onvergetelijke nacht volgt. Zondag bekomen we wat van onze dansmoves, en maandag trekken we erop uit met ons “omaatje” van hier, de lieve Esperanza, naar een waterpretpark. Net op die ene dag dat het bewolkt is en de zon er niet door geraakt. Maar aan zon zal het ons de komende maanden wel niet ontbreken.
Na wat al twee onvergetelijke introductieweken zijn geweest met de geweldige vorige meisjes, las viejitas, zijn Aurélie en ik klaar om het project over te nemen en de volgende maanden in goede banen te leiden. Vámonos!
* Voor zij die geen Spaans spreken: Hallo, wij zijn Aurélie en Charlotte, de nieuwe meisjes van België.
_
Half januari vertrekken Aurélie en Charlotte naar Artesanos om de fakkel over te nemen van Tina en Lisa!
vzw Artesanos 